Ostatnie kontrolowane badania sugerują, że młode kobiety z cukrzycą typu 1 mają 2,4 razy większe ryzyko wystąpienia zaburzeń jedzenia niż dopasowane do wieku kobiety bez cukrzycy.1 ograniczenie insuliny (tj. podawanie zmniejszonych dawek insuliny lub całkowite pominięcie niezbędnych dawek) jest objawem zaburzenia odżywiania unikalnym dla cukrzycy typu 1, ponieważ celowo indukowana glikozuria powoduje utratę wagi, ponieważ kalorie wyciekają do moczu. Choć nie jest to formalna diagnoza medyczna, w prasie popularnej na temat tego zagadnienia używa się terminu ” Diabulimia.”
dane z badania the Diabetes Complications and Control wykazały, że intensywne zarządzanie insuliną w cukrzycy może zapobiegać powikłaniom medycznym, takim jak retinopatia, neuropatia i nefropatia. Wykazano jednak również, że intensywne zarządzanie insuliną wiąże się ze wzrostem masy ciała.2,3 być może obecne cele intensywnego leczenia cukrzycy zwiększają ryzyko wystąpienia zaburzeń odżywiania. Niektórzy badacze twierdzą, że uwaga na porcje żywnościowe (zwłaszcza węglowodany), cukry we krwi, wagę i ćwiczenia, które obejmują standardowe zalecane leczenie cukrzycy typu 1, jest równoległa do sztywnego myślenia o jedzeniu i obrazie ciała, który jest charakterystyczny dla kobiet, które mają zaburzenia jedzenia, ale nie mają cukrzycy.
poza ograniczaniem insuliny do utraty wagi, kobiety z zaburzeniami jedzenia i cukrzycą typu 1 Zwykle borykają się z objawami podobnymi do tych kobiet bez cukrzycy, które mają zaburzenia jedzenia. Podstawowe objawy zaburzeń jedzenia obejmują dążenie do zbyt cienkiego ciała idealnego, wzorce jedzenia charakteryzujące się ograniczeniem kalorii i / lub epizody objadania się, i za pomocą masy ciała i kształtu w celu określenia własnej wartości. Zaburzenia odżywiania często pokrywają się z objawami depresji i lęku. Cukrzyca typu 1 może również zwiększyć ryzyko depresji i lęku. Jako takie, klinicyści pracujący z młodocianymi i dorosłymi kobietami z cukrzycą powinni zwracać uwagę na objawy depresji lub niepokoju, obawy dotyczące wagi i kształtu ciała, nietypowe wzorce ćwiczeń (czasami towarzyszy im lub następuje częsta hipoglikemia) i niezwykle niskokaloryczne plany posiłków. Niewyjaśnione zwiększenie stężenia hemoglobiny A1c (HbA1c) i powtarzające się problemy z cukrzycową kwasicą ketonową (DKA) powinny budzić obawy dotyczące konkretnego problemu ograniczenia insuliny.
u kobiet z cukrzycą typu 1 donoszono o powszechnym, przerywanym ograniczeniu insuliny. Jednak to zachowanie nie ogranicza się do kobiet, które spełniają formalne kryteria diagnostyczne zaburzeń jedzenia. Jedno z badań wykazało, że 31% kobiet zgłosiło celowe ograniczenie insuliny. Wskaźniki ograniczeń osiągnęły szczyt w późnym okresie dojrzewania i wczesnej dorosłości.Może się zdarzyć, że ograniczenie stosowania insuliny stanie się bardziej znaczącym problemem u starszych nastolatków, ponieważ nadzór rodzicielski nad podawaniem insuliny zmniejsza się, a następnie postępuje przez cały okres wczesnej dorosłości. Po ustaleniu jako długotrwałego wzorca zachowania problem częstego i zwykłego ograniczenia insuliny może być szczególnie trudny do wyleczenia. Z tego powodu ważne wydaje się wczesne wykrywanie i interwencja.
badania pokazują, że nawracające ograniczenia w stosowaniu insuliny stawiają kobiety Na zwiększone ryzyko powikłań medycznych cukrzycy.5,6 kobiet zgłaszających to zachowanie ma również wyższy poziom HbA1c, większe ryzyko rozwoju zakażeń, częstsze epizody DKA oraz częstsze wizyty w szpitalu i na pogotowiu niż kobiety, które nie ograniczają insuliny. Istotnie, 11-letnie badanie obserwacyjne wykazało, że ograniczenie stosowania insuliny powodowało ponad trzykrotne zwiększenie ryzyka śmiertelności po kontrolowaniu wieku, A1c i wskaźnika masy ciała. Średni wiek zgonu wynosił 45 lat, w porównaniu do 58 lat wśród osób zgłaszających właściwe stosowanie insuliny.7
nieuporządkowane zachowania żywieniowe są często dobrze ukryte i zaprzeczane. Pacjenci zmniejszają częstotliwość monitorowania stężenia glukozy, „zapominają”o zapisywaniu glukozy we krwi na wizyty lekarskie, a także znajdują sposoby wpływania na glukometry, aby rejestrować poziom cukru we krwi w zakresie. Bardziej wyrafinowane technologie liczników, takie jak większa pojemność pamięci i pobieranie danych w dół, stanowią postępy w leczeniu, które mogą pomóc we wczesnym wykrywaniu. Szersze zastosowanie ciągłych czujników glukozy może stać się kolejnym postępem w tej dziedzinie, ponieważ czujniki oferują pacjentom i dostawcom możliwość analizy wzorców codziennych wahań poziomu glukozy we krwi. Obecnie jednak nie jest jasne, w jaki sposób pacjenci ograniczający insulinę będą reagować na ten nowy poziom szczegółowości monitorowania stężenia glukozy. Niektórzy pacjenci mogą wykorzystać te nowo dostępne informacje jako motywację do poprawy poziomu glukozy we krwi, podczas gdy inni mogą uznać to za przytłaczające i zostać dalej wyłączeni. Dodatkowo, może być, że dostęp do takich szczegółowych informacji na temat wzorców glukozy we krwi będą nadużywane przez kobiety zamierzające używać hiperglikemii do oczyszczania kalorii.
przeprowadzono niewiele badań w celu określenia najlepszych metod leczenia problemu ograniczenia insuliny. Jednak oparte na dowodach standardy leczenia zaburzeń jedzenia zdecydowanie wspierają multidyscyplinarne podejście zespołowe. Jeśli jest przeznaczony do leczenia pacjenta zarówno z cukrzycą typu 1, jak i zaburzeniami jedzenia, taki zespół powinien obejmować diabetologa, edukatora cukrzycy, dietetyka z przeszkoleniem w leczeniu zaburzeń jedzenia i pacjentów z cukrzycą, psychiatrę do oceny i leczenia psychofarmakologicznego oraz specjalistę ds. zdrowia psychicznego w celu zapewnienia indywidualnej terapii.
ze względu na złożoność medyczną spowodowaną tymi dwoma warunkami, pacjenci z cukrzycą i zaburzeniami jedzenia wymagają większego monitorowania medycznego niż pacjenci z samą cukrzycą. Leczenie szpitalne medyczne i psychiatryczne może być konieczne, dopóki pacjenci nie będą wystarczająco stabilni medycznie, aby zaangażować się w cotygodniowe leczenie ambulatoryjne. Konieczne mogą być comiesięczne wizyty u diabetologa lub wychowawcy pielęgniarki, a także comiesięczne wizyty u dietetyka. Badania laboratoryjne (zwłaszcza HbA1c i elektrolity) i kontrola masy ciała powinny być wykonywane na każdej wizycie lekarskiej i udostępniane osobom zajmującym się zdrowiem psychicznym. W celu zapewnienia najlepszej jakości leczenia, otwarta i częsta komunikacja między członkami zespołu ma kluczowe znaczenie. Nowe technologie mające na celu poprawę dokładności, szybkości i efektywności kosztowej wyników laboratoryjnych w punktach opieki, a także szerokie wykorzystanie ich w rutynowej praktyce zapewniłoby postęp w leczeniu.
wielu pacjentów może nie być w stanie uzyskać dostępu do odpowiedniego leczenia, ponieważ trudno jest znaleźć specjalistów ds. zdrowia psychicznego z doświadczeniem w leczeniu cukrzycy i zaburzeń jedzenia. Przyszłe leczenie może polegać na Internecie i innych technologiach mostkowania na odległość, które umożliwiłyby pacjentom większy dostęp do konsultacji z doświadczonymi zespołami terapeutycznymi. Takie technologie byłyby również przydatne w zapewnianiu specjalistycznych szkoleń i konsultacji przypadków dla praktyków zainteresowanych nauką o leczeniu cukrzycy i zaburzeń odżywiania. Na przykład Internet jest już szeroko stosowany w wielu programach kształcenia ustawicznego w medycynie.
postęp technologiczny może być również wykorzystany do rozwiązania specyficznych problemów związanych z leczeniem obserwowanych u tych pacjentów. Na przykład pierwszym wyzwaniem, z którym boryka się większość pacjentów, jest przyrost masy ciała związany z ponownym uruchomieniem insuliny. Pacjenci muszą być nauczeni identyfikacji obrzęku insuliny, który może sprawić, że poczują się tłuszcz, nadęty i niewygodny, jako tymczasowe zatrzymanie wody, które różni się od rozwoju tkanki tłuszczowej. Specjalne narzędzia zaprojektowane do pomiaru masy związanej z wodą w porównaniu z beztłuszczową masą mięśniową w porównaniu z masą tłuszczową mogą pomóc pacjentom tolerować tymczasowy przyrost masy ciała związany z obrzękiem. Ponadto nowsze analogi insuliny, takie jak Levemir® i Apidra®, wykazują pewne dowody na poprawę profilu ciężaru. Symlin® jest związany z efektem ubocznym zmniejszenia apetytu i utraty wagi. Potrzebne są badania w celu opracowania dodatkowych analogów insuliny, które nie zwiększają przyrostu masy ciała. Wraz z pojawieniem się na rynku nowych środków i przeprowadzeniem dalszych badań w celu zrozumienia ich wpływu, dowiemy się więcej o tym, jak korzystać z tych narzędzi w celu optymalizacji leczenia. Dopasowanie pacjentów z odpowiednimi narzędziami będzie nadal trudne, ponieważ wiele z nowszych leków ma takie same możliwości niewłaściwego użycia jak starsze analogi insuliny.
zaburzenia odżywiania w połączeniu z cukrzycą stanowią jedne z najbardziej złożonych problemów pacjentów, które należy leczyć—zarówno pod względem medycznym, jak i psychologicznym. Biorąc pod uwagę zakres problemu wśród kobiet z cukrzycą i związane z nim poważne ryzyko medyczne, dalsze badania kliniczne i technologiczne mające na celu poprawę leczenia mają kluczowe znaczenie dla przyszłego zdrowia tej zagrożonej populacji.